من گـریـه می کنم که تمــاشا کنی مرا            مانـند طـفـل گـمـشـده پـیـدا کـنـی مـرا

حجت قبــول دلـبــر احــرام بـسـتـه ام            ای کاش در دعای خودت جا کنی مرا

با گریه کردن این دل من زنده می شود            دل مُرده آمــدم که تو احـیــا کـنی مرا

اسبــاب زحمت تو شـده این گــدا بلی            حـقّ آن بُـوَد از سـرِ خـود وا كنی مرا

تو سـفــره دار گـریـۀ مــاه مـحــرمـی            چشمی پر اشک می شوم، احیا کنی مرا؟

بیت الحرامِ سینه زنان، كوی كربلاست           دارم امیــد، مُحــرم آنجــا كــنـی مــرا

همراه خویش زائر شش گوشه ام کنی            خــاک قــدوم اکــبــر لیــلا کنــی مـرا

ای روضه خوانِ تنگِ غروب منا بیا            پرچم به دوش ماتــم كــرب و بـلا بیا